Mijn naam is Ricardo Okken en ik ben geboren in het jaar 2001 en sinds 2023 gestart als zzp'er in de zorg. ''geboren in 2001?'' vraagt men mij dan, en dan zeg ik ''Zeker, ik ben nog jong.''. De zorg is eigenlijk bij mij met de paplepel ingegoten bijna mijn hele familie werkt in de zorg. Het was dan ook niet een hele grote verrassing toen ik een aantal jaar geleden startte met de bachelor tot hbo-verpleegkundige aan Windesheim te Zwolle. Deze opleiding heb ik met goed resultaat afgerond in het voorjaar van 2022.

Voorheen heb ik de HAVO gedaan en vervolgens gelijk doorgestroomd naar de hbo-v. Op de HAVO had ik het vakkenpakket natuur & gezondheid gekozen, omdat ik wist dat ik later een beroep in de zorg wilde gaan uitoefenen. Ik zat te twijfelen tussen logopedie, socialwork en verpleegkunde. Uiteindelijk is het verpleegkunde geworden en ik heb nog geen moment spijt gehad. 

Gedurende mijn opleiding heb ik verschillende stages en banen gehad in de zorg. Zo heb ik ervaring in de verpleeg- en verzorgingshuizen, thuiszorg, palliatief (terminale) zorg, (kind- en jeugd) psychiatrie en gehandicaptenzorg. Daarnaast heb ik een groot hart voor de mensen met dementie. Het verplegen, verzorgen en het casemanagement van deze kwetsbare doelgroep vind ik erg dankbaar werk en haal ik zelf veel voldoening uit. Om mijzelf te specialiseren in deze doelgroep heb ik in in het jaar 2022/2023 de interne opleiding tot casemanager dementie gevolgd en met goed resultaat afgerond. 

Naast dat ik veel van mijn werk als hbo-verpleegkundige houd, houd ik ook erg veel van het spelen van verschillende muziekinstrumenten. In groep 4 van de basisschool ben ik begonnen met accordeonles. Een aantal jaar later kwam hier pianoles bij en nu sinds 1 jaar bespeel ik ook de klarinet. De klarinet leer ik mij overigens zelf aan, maar hiervoor wil ik ook binnenkort starten met les. Muziek is mijn passie. Ook in mijn werk heb ik vaak muziek gebruikt, zo heb ik op de afdeling met een oudere mevrouw met dementie samen piano gespeeld. Ik had haar een muziekstuk gegeven die we samen heel mooi vonden, zij ging dit toch elke keer proberen te oefenen. Ze konden de noten niet meer onthouden en speelde het stuk daarom niet vlekkeloos, maar daar gaat het niet om. Tijdens zulke momenten kom je erachter hoe dankbaar het werk in de zorg is.

Ook met terminale zorg heb ik veel affiniteit. In deze fase gaat het juist om comfort en warme zorg, volgens (oud) collega's is dit juist hetgeen wat ik goed kan. De cliënt die ik hier boven had beschreven werd uiteindelijk ook terminaal. Ze was, toen ik bij haar kwam, niet meer aanspreekbaar. Ik heb vervolgens achter haar piano gezeten en het lied gespeeld wat we altijd samen speelde. Ook al kon ze niet meer praten, ik merkte aan haar doen en laten dat ze dit erg waardeerde. Deze momenten blijven je dan toch altijd bij.

- Ricardo Okken